Γιούκι

Όταν ήμουν μικρή πάντα ονειρευόμουν ότι θα είχα κατοικίδιο όταν μεγαλώσω. Στα 25 μου απέκτησα τον πρώτο μου γάτο. Μετά από 2 χρόνια με τον Άκη και 2 χρόνια πένθους μετά τον χαμό του, μας προέκυψε ο Covid. Το «Μένουμε Σπίτι» με έκανε να ξαναγνωρίσω το σπίτι μου και να διαπιστώσω πόσο άδειο ήταν. Μία μέρα, νωρίς μέσα στην πρώτη καραντίνα, βγήκα για μία σύντομη βόλτα και τότε γνώρισα ένα μικρό, τρομαγμένο, σκελετωμένο γατάκι που κυριολεκτικά με κοίταζε στα μάτια και ούρλιαζε από την πείνα. Αμέσως το μάζεψα, το τάισα και το πήγα στον κτηνίατρο. Τον ονόμασα Γιούκι, ευτυχία στα Ιαπωνικά. Γνώριζα ότι αυτό που χρειαζόμουν ήταν ευτυχία, ηρεμία, στιγμές χαράς. Και ήθελα όσο τίποτα να είναι αυτός ο γάτος μέρος όλων όσων αποζητούσα τότε. Ήταν 4 Απριλίου 2020. Παγκόσμια μέρα Αδέσποτων Ζώων! Από τότε, κάθε 4 Απρίλη του Γιούκι του παίρνω πατέ και κάνουμε πάρτυ! Γιορτάζουμε όλες τις υπέροχες στιγμές που μου χαρίζει καθημερινά, τα γέλια, τα δαγκώματα, τα αστεία νιαουρίσματα, τις αλητείες του όταν ξεγλιστρά από την πόρτα και βγαίνει στην αυλή! Τρία χρόνια μετά, ο Γιούκι από αδέσποτο γατάκι έχει γίνει ένας λυγερόκορμος γάτος με προσωπικότητα! Μοιράζεται τον ύπνο του μαζί μου αλλά σιχαίνεται να πηγαίνω στο μπάνιο μόνη μου. Δείχνει την συμπάθειά του σε κάθε επισκέπτη και ιδίως στις γυναίκες! Τρώει τα πάντα. Μου δείχνει πόσο του έλειψα κάθε φορά που γυρνάω από ταξίδι. Δεν θα τον άλλαξα με τίποτα στον κόσμο. Θέλω να μοιραστώ και άλλα πολλά χρόνια με τον Γιούκι. Είναι ο καλύτερος συγκάτοικος που θα μπορούσα να ζητήσω.

Η Ιζαμπέλα ήταν ένα μικρό, φοβικό γατάκι στο εξοχικό μας, στην Αγία Μαρίνα. Η μητέρα μου που μόλις πρόσφατα έχει αναπτύξει λατρεία για τις γάτες, προσπαθούσε να την εξημερώσει ταΐζοντάς την και μιλώντας της. Και πάνω που η αφοσίωση αυτή πήγε να αποδώσει καρπούς, ήρθε ο Σεπτέμβριος και έπρεπε να επιστρέψουν στην βάση τους, αφήνοντας την Ιζαμπέλα και τα υπόλοιπα γατάκια της γειτονιάς στην μοίρα τους. Εμένα αυτή η γάτα με είχε γοητεύσει. Περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσα να χωνέψω πως τέτοια ομορφιά θα έμενε στον δρόμο και θα έβρισκε καταφύγιο σε κάδους σκουπιδιών. Ίσως, σκέφτηκα, είχε έρθει η ώρα ο Γιούκι να αποκτήσει συντροφιά! Έστησα λοιπόν ολόκληρη αποστολή για να πιάσω την Ιζαμπέλα και να την πάω κτηνίατρο για στείρωση. Ήμουν πολύ αγχωμένη αφού δεν επρόκειτο για γάτα φιλική ούτε είχα τον κατάλληλο εξοπλισμό. Αυτό που έσωσε και τις δυο μας δεν ήταν άλλο από το άδειο στομάχι της! Με το που άνοιξα την κονσέρβα όρμισε στο κλουβί και δεν χρειάστηκε να εφαρμόσω κανένα από τα πανούργα σχέδια που είχα καταστρώσει τις προηγούμενες ημέρες. Η Ιζαμπέλα στειρώθηκε και έμεινε έναν μήνα απομόνωση στο γραφείο μου μέχρι να σιγουρευτούμε πως είναι υγιής. Έπειτα γνωρίστηκε σταδιακά με τον Γιούκι, μια διαδικασία που απαιτούσε υπομονή και χρόνο! Σήμερα πλέον νιώθει άνετα στον χώρο της και διατηρεί μία σχέση μίσους-πάθους με τον αρσενικό συγκάτοικό της. Τρέμει τους επισκέπτες, ακόμη και μένα όταν κάνω δυνατούς θορύβους ή κινούμαι βιαστικά. Την αποκαλώ ευγενική ντίβα καθώς συνδυάζει την αριστοκρατικότητα μίας θηλυκιάς γάτας με μία ευγενή ψυχή. Είναι ένα πλάσμα που δεν έχει βγάλει ποτέ νύχια, δεν έχει δαγκώσει ποτέ και πάντα ό,τι θελήσει θα το ζητήσει με τακτ. Την αγαπώ και την θαυμάζω κάθε μέρα. Θα την αγαπώ και θα την θαυμάζω κάθε μέρα!

Πριν ένα χρόνο εάν κάποιος μου περιέγραφε τη ζωή μου όπως είναι τώρα δεν θα τον πίστευα με τίποτα. Βαδίζοντας προς τα 37 , δούλευα 12ωρα 7 στα 7 χωρίς την υποψία εισβολής άλλου ανθρώπου ή ζώου στη ζωή μου. Έλεγα ότι ίσως κάποια μέρα υιοθετήσω έναν σκύλο αλλά καθώς η καθημερινότητα έτρεχε, έβαζα αυτή την σκέψη διαρκώς στον πάγο.

Γνώρισα την κοπέλα μου την 1^η μέρα στην καινούργια μου δουλειά και πολύ σύντομα συγκατοικήσαμε. Τότε ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με μία γάτα. Το να συμβιώνεις με μία γάτα σίγουρα είναι μια πολύ νέα και μοναδική εμπειρία γιατί οι γάτες είναι πολύ διαφορετικές απ τους σκύλους. Έχουν εντελώς δική τους προσωπικότητα, πολλές φορές τις παρακολουθείς να σε κοιτάζουν επικριτικά και άλλες φορές ξυπνάς νιώθωντας την φουντωτή και ζεστή γούνα τους πάνω σου.

Μπορώ να πω ότι δεν τα πηγαίναμε τόσο καλά στην αρχή με την Βάνα, καθώς ένιωθε ότι για πρώτη φορά κάποιος άλλος διεκδικεί την αγάπη της μαμάς της και πολλές φορές μου έκανε ξαφνικές επιθέσεις, πολύ σύντομα όμως συνηθίσαμε ο ένας την παρουσία του άλλου.

4 μήνες μετά την άφιξη της Βάνας στο νέο της σπίτι, ήρθε ένα ακόμη νέο γατομέλος γένους αρσενικού που τάραξε την ηρεμία της. Ο Εμίρης, μια βρετανική κοντότριχη χρώματος γκρι με κατακίτρινα μάτια γεμάτα σκανταλιά και περιέργεια εισέβαλε στο σπίτι της και έφερε τα πάνω κάτω.

Η αλήθεια είναι ότι έφερε και στη δική μου ζωή τα πάνω κάτω καθώς δεν περίμενα με τίποτα να δεθώ τόσο πολύ συναισθηματικά με μια γάτα. Κάθε μέρα είναι μια νέα εμπειρία κοντά τους, έχουμε κάνει και μερικές εκδρομές παρέα και καθημερινά μου κρατάει συντροφιά , παίρνοντας μικρούς υπνάκους πανω στο χέρι μου όταν κάθομαι στον υπολογιστη.

Οι γάτες είναι οι καλύτεροι μας φίλοι και μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά απο την ηρεμία και την ανεξαρτησία τους.

Στην καρδιά της Μονμάρτης, της πιο πολυδιαφημισμένης και ρομαντικής γειτονιάς του Παρισίου, ένας κύριος παίζει το ακορντεόν του στους δρόμους, δημιουργώντας ένα μαγικό θέαμα για τους περαστικούς. Ο ήχος του ακορντεόν συνδυάζεται με τον ρυθμό της πόλης και δημιουργεί μια αίσθηση χαρμολύπης στους ανθρώπους που τον ακούν.

Κάθε μέρα, η μικρή γάτα του δρόμου που ζει στην γωνία της πλατείας, κάθεται ακριβώς δίπλα του και τον παρακολουθεί καθώς παίζει. Η γάτα είναι ασπορόμαυρη με μεγάλα πράσινα μάτια και ακολουθεί τον κύριο σαν σκιά.

Καθώς ο κύριος συνεχίζει να παίζει, η γάτα αρχίζει να πηδάει πάνω στα πόδια του, σκαρφαλώνοντας και κουνώντας την ουρά της στον ρυθμό του ακορντεόν. Ο κόσμος που περνά από τον δρόμο χαμογελάει και απολαμβάνει το θέαμα τους, ενώ πολλοί αφήνουν μερικά χρήματα στο κυπελάκι του γλυκού μουσικού.

Κάθε μέρα, ο κύριος και η γάτα γίνονται ομάδα, και η μουσική του συνοδεύεται από τον χορό της χαριτωμένης ασπρόμαυρης γατούλας. Οι δύο τους είναι αναπόσπαστοι συνοδοιπόροι, και οι περαστικοί δεν χάνουν ευκαιρία να αποθανατίσουν το μελωδικό αυτό δίδυμο μοιράζοντας τις φωτογραφίες και τα βίντεό τους στα σόσιαλ μίντια.

Όταν έχασα την 17 ετών σκυλίτσα μου, τον Απρίλιο του 2020  διανύαμε ήδη τον 2ο μήνα της 1ης καραντίνας , πράγμα που ενέτεινε ακόμη περισσότερο τόσο το άγχος μου όσο και τη μοναξιά μου. Καθώς ο κλάδος εργασίας μου είχε επηρεαστεί στο 100% απο το ολικό λοκντάουν , βρισκόμουν όλη μέρα σπίτι μέσα στη θλίψη προσπαθώντας να συνηθίσω στην απώλεια της Μπιάνκα, ενώ δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ αυτό που θα συνέβαινε 3 μέρες αργότερα.

Σκρολάροντας στο facebook ένα πρωί είδα μια ανάρτηση στο γκρουπ των συναδέλφων μου που μ’έκανε να σταματήσω για να διαβάσω περισσότερα. Μια συνάδελφος μου ανέβασε μια φωτογραφία απο 4 μωρά γατάκια σε γκρι και πορτοκαλί χρώμα ζητώντας άμεση υιοθεσία καθώς μια περαστική γατούλα είχε γεννήσει στην αυλή της γιαγιας της.

Έδειχαν και τα 3 τόσο όμορφα και υγιή. Χωρίς 2^η σκέψη της έστειλα μήνυμα και το ίδιο απόγευμα η συνάδελφος μου έφερε το πιο ανοιχτόχρωμο απ όλα κάτω απ το σπίτι μου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία απολύτως εμπειρία με γάτες και στη θέα αυτού του μικροσκοπικού πλάσματος που χωρούσε μέσα στην παλάμη μου , τα χασα!

Η συνάδελφος με καθησύχασε και μου εξήγησε με απόλυτη σιγουριά ότι θα τα καταφέρω μια χαρά και ότι εάν χρειαστώ βοήθεια θα είναι κοντά μου.

Μέσα στα επόμενα λεπτά πήρα το πανέμορφο και γαλήνιο γατάκι στα χέρια μου και ανεβήκαμε σπίτι. Καθώς το έβαλα μέσα σε έναν σκούφο μου για να ζεσταθεί αποφάσισα να την ονομάσω Νιρβάνα, καθώς ένιωθα ότι θα μου προσφέρει την απόλυτη ηρεμία η παρουσία της.

Η καραντίνα πέρασε , η Νιρβάνα μεγάλωσε και πριν μερικές μέρες έγινε 3 ετών.

Μαζί περάσαμε αυτά τα 3 χρόνια τόσες πολλές στιγμές. Αλλάξαμε και 2 σπίτια και πλέον ζούμε μαζί με άλλον έναν μικρό γατούλη και περιμένουμε και ένα ακόμη μέλος στην οικογένεια.